Grzyby płytkowe są również znane jako muchomory, ponieważ spody ich kapeluszy pokryte są strukturami płytkowymi. Gatunki te należą do bardzo różnych gatunków, z których wiele nie da się łatwo odróżnić.
grzyby
Te grzyby płytkowe należą do najpopularniejszych grzybów jadalnych, ponieważ mają niską energię i mają subtelny i dyskretny aromat. Niektóre gatunki wyróżnia specyficzny zapach. Osobniki rosnące w bardzo nasłonecznionych miejscach są bogate w witaminę D. Zwarty miąższ, zwykle białawy, jest typowy dla grzybów. Początkowo półkulisty kapelusz wybrzusza się z wiekiem i jest zwykle spłaszczony pośrodku lub lekko wgnieciony. Dobrymi cechami odróżniającymi od innych gatunków są wyraziste kolory lameli. Paleta waha się od białawej szarości przez róż do czekoladowego brązu. Ponieważ te grzyby płytkowe można łatwo pomylić z gatunkami trującymi dla laika, należy zastosować dalsze cechy identyfikacyjne.
Wskazówka: Jeśli znajdziesz grzyby, które pachną kwasem karbolowym lub czymś podobnym do tego, co możesz znaleźć w apteczce, trzymaj się z daleka. Gatunki, które żółkną u podstawy łodygi i nie wytwarzają wyczuwalnego zapachu anyżu, są również podejrzewane o to, że są trujące.
Mały grzyb leśny
Źródło: H. Krisp, Small Wood Mushroom Agaricus silvaticus, Edited from Plantopedia, CC BY 3.0
- nazwa naukowa: Agaricus silvaticus
- Synonimy: Small Forest Egerling lub Small Blood Egerling
- bardzo dobry grzyb jadalny o przyjemnym grzybowym aromacie, łagodny do słodkiego
- Czapka: do dziesięciu centymetrów szerokości, w kolorze jasnej ochry, ma małe brązowawe włókniste łuski, które leżą blisko siebie
- Lamele: jasnoróżowe w młodości, później czekoladowo-brązowe do prawie czarnych
- Łodyga: lżejsza niż czapka, po zranieniu zmienia kolor na czerwony
- Cechy szczególne: Mięso czerwieni się podczas krojenia
- Siedlisko: głównie w ściółce sosnowej po świerkach
- Mylony z gigantycznym grzybem
gigantyczny grzyb
Źródło: IKAl, IKAl 20110818 Agaricus augustus, pod redakcją Plantopedia, CC BY-SA 3.0
- nazwa naukowa: Agaricus augustus
- Synonim: Giant Egerling
- Zapach i smak: delikatny i orzechowy aromat migdałów
- Czapka: ząbkowana do popękanej powierzchni, łuski w kolorze ochry, orzecha lub ciemnobrązowe na kremowo białym lub ochrowym tle
- Lamele: początkowo szarawe do cielistego, z wiekiem stają się różowobrązowawe do czekoladowobrązowych
- Trzon: kremowobiały, powierzchniowo żółknie po dotknięciu
- Cechy szczególne: Mięso nie czerwienieje podczas krojenia, ale zmienia kolor na żółtawy, rdzawy lub czerwonawo-brązowy
- Siedlisko: głównie w ściółce sosnowej starych lasów świerkowych
- Mylony z małym leśnym grzybem
Grzyb biały anyż
Źródło: © Salix / Wikimedia Commons / CC BY-SA 3.0 i GFDL, 2008-08-Agaricus-Stuttgartx8-side, Edytowane przez Plantopedia, CC BY-SA 3.0
- nazwa naukowa: Agaricus arvensis
- Synonimy: anyż Egerling, owczy grzyb
- Pieczarki płytkowe wyróżnia przyjemny aromat anyżu
- Czapka: biała do złamanej bieli, brudnożółta na wierzchołku
- Lamele: początkowo białawe, później białawo-szare lub białawo-różowe, w końcu czerwonawo-szare do czarno-brązowych
- Trzon: kolorowy jak kapelusz z mocnym i łuszczącym się pierścieniem
- Siedlisko: Na łąkach i pastwiskach lub w parkach, nigdy w lasach
- Mylony z niejadalnym grzybem karbolowym i trującą kapustą wiosenną
Ogłoszenie: Kapelusz wiosenny można rozpoznać po klapowanej pochwie. Ponadto lamele są zawsze w kolorze czystej bieli.
Grzyb Łąka
Źródło: Ten obraz został stworzony przez użytkownika Byraina w Mushroom Observer, źródle obrazów mikologicznych. Możesz skontaktować się z tym użytkownikiem tutaj. Edytowane przez Plantopedia, CC BY-SA 3.0
- nazwa naukowa: Agaricus campestris
- Synonimy: negerling polny lub łąkowy
- Zapach i smak: niespecyficzny
- Czapka: biała do szaro-białawej, później z brązowawymi płaskimi łuskami
- Lamele: wcześnie bogaty miąższ różowy i wreszcie czekoladowo-brązowy
- Trzon: biała, żółtawa ochra u podstawy
- Cechy szczególne: rośnie w tzw. słojach wiedźmy po obfitych opadach deszczu
- Siedlisko: średnio nawożone łąki, pastwiska i wybiegi
- Mylony z trującym grzybem karbolowym i grzybami śmiertelnej kapusty
kurki
Gatunki te to średniej wielkości grzyby, nazywane przez laików grzybami blaszkowatymi. Z mykologicznego punktu widzenia osady zarodników pod kapeluszem tworzą tzw. grzbiety, które są bardzo podobne do blaszek. Ich owocniki przypominają kształt korala z nieregularnie wypukłym kapeluszem i grzbietami biegnącymi wzdłuż łodygi, które często są rozwidlone lub połączone poprzecznymi liniami. Kurki to jeden z popularnych grzybów jadalnych, których miąższ jest chrupiący i jędrny. Gatunek można łatwo pomylić z fałszywą kurką. Jest to trujące w dużych ilościach iw przeciwieństwie do kurek nie ma ostrego smaku.
Prawdziwe kurki
Prawdziwe kurki, Źródło: Andreas Kunze, 2007-07-14 Cantharellus cibarius, pod redakcją Plantopedia, CC BY-SA 3.0
- nazwa naukowa: Cantharellus cibarius
- Synonimy: kurka, rehling
- Zapach i smak: aromatyczny owocowy zapach, smakuje przyjemnie i lekko cierpko
- Kapelusz: lejkowaty i blady do żółtego lub cytrynowożółtego
- Ostatni: kolorowy jak kapelusz
- Trzon: w kolorze kapelusza, krótki i często zakrzywiony
- Siedlisko: w lasach mieszanych
aksamitne kurki
Źródło: Vavrin, Cantharellus friesii I Posazavi CZ, pod redakcją Plantopedia, CC BY-SA 3.0
- nazwa naukowa: Cantharellus friesii
- Synonimy: kurki fryzyjskie, kurki czerwonawe
- bardzo dobry grzyb jadalny, smakuje pieprzowo ostro i pachnie aromatycznie owocowo
- Czapka: lejkowata i aksamitna do kudłatej, w kolorze od pomarańczowego do pomarańczowo-żółtego
- Ostatni: żółtawy do białawego koloru
- Łodyga: drobno sfilcowana powierzchnia, biaława u podstawy i żółtawa ku górze
- Cechy: cienkie miąższ
- Siedlisko: w lasach liściastych
Kurki fioletowe
Ametystowa kurka (Cantharellus amethysteus), Danny Steven, Forest Mushroom006, pod redakcją Plantopedia, CC BY-SA 2.0
- nazwa naukowa: Cantharellus amethysteus
- Synonimy: kurki z ametystami
- Zapach i smak: przyjemnie pikantny i pieprzny, ale łagodny, świeży zapach moreli
- Czapka: żółta z fioletowymi łuskami, które często pojawiają się w strefach
- Ostatni: żółtawy
- Łodyga: żółtawa z czerwonymi plamkami, często brązowiejąca u nasady
- Siedlisko: w lasach liściastych i iglastych
Gigantyczne parasole
Gatunki te to grzyby płytkowe z rodziny pieczarek. Są zauważalnie duże i rosną w sposób podobny do parasola, a młode grzyby mają kulistą czapkę. Łuskowaty owocnik jest typowy dla tych okazów. Łuski pojawiają się podczas rozwoju, gdy skóra kapelusza pęka. Są one charakterystycznie ułożone w koncentryczne kształty i wydają się włókniste do grudkowatych. Pierścień na uchwycie można przesuwać na wszystkich gigantycznych parasolach. Cecha ta odróżnia ten gatunek od podobnych grzybów, które mogą być trujące lub niejadalne. Ale nawet w obrębie tego rodzaju nie wszystkie gatunki są jadalne.
Ponury gigantyczny parasol
- nazwa naukowa: Macrolepiota procera var. fuliginosa
- Synonimy: Sadzasty brązowy gigantyczny grzyb parasolowy
- Pieczarki płytkowe o przyjemnie łagodnym smaku
- Czapka: bordowe łuski w kształcie gwiazdy na białawym tle, garbaty środek czarno-brązowy
- Lamele: początkowo białawe do kremowych, później zabarwione na różowo
- Trzon: Brązowe ząbki na jasnym tle, później ciemnobrązowe do czerwonawobrązowego
- Cechy szczególne: ciemniejsza odmiana pieczarki, której miąższ nie czerwienieje
- Siedlisko: w lasach i parkach, na łąkach i pastwiskach lub w ogrodzie
- Mylony z Toksycznym Grzybem Parasolowym, który od czasu do czasu rośnie na kompoście
grzybek parasolowy
Wielka papuga długoogonowa (Macrolepiota procera)
- Nazwa naukowa: Macrolepiota procera
- Synonimy: pospolity gigantyczny parasol, gigantyczny grzyb parasolowy
- bardzo dobry grzyb jadalny o przyjemnym orzechowym aromacie
- Kapelusz: jasnobrązowy z miękkimi wełnianymi łuskami rosnącymi strefowo
- Lamele: miękkie, wolne i barwione na biało
- Łodyga: twarda i włóknista, jasnobrązowa z ciemnobrązowymi ząbkami
- Siedlisko: najlepiej w lasach mieszanych i na obrzeżach lasów
- Mylony z niejadalną papużką kolczastą o szpiczastych łuskach lub trucizną papugą szafranową
Czerwony gigantyczny parasol
- Nazwa naukowa: Macrolepiota permixta
- Zapach i smak: przyjemnie łagodny
- Czapka: pokryta łuskami bordowymi, po potarciu zmienia kolor na bordowy, później brązowy na czarny
- Lamele: kolor biały
- Łodyga: Mięso na łodydze staje się wyraźnie pomarańczowo-czerwone po pocięciu
- Specjalności: Odmiana grzyba parasolowego, którego miąższ czerwienieje po zranieniu
- Siedlisko: czyste miejsca w lasach liściastych
mutacja
Ten rodzaj grzybów płytkowych obejmuje dwa gatunki pochodzące z Europy, z których jeden jest jadalny. Grzyby są małe do średnich i mają rzucającą się w oczy błyszczącą czapeczkę, z których niektóre wydają się tłuste. Posiada płaski garb pośrodku. Chociaż mutabilis rozwijają kapelusze o cienkim miąższu, gatunek jadalny jest popularnym grzybem jadalnym. Towarzyski wygląd jest typowy dla grzybów płytkowych. Mieszkańcy drewna zawsze pojawiają się w mniejszych grupach przypominających kępki.
Prawdziwa gąbka w sztyfcie
Źródło: Björn S… , Sheathed Woodtuft - Kuehneromyces mutabilis (38110246372), pod redakcją Plantopedia, CC BY-SA 2.0
- nazwa naukowa: Kuehneromyces mutabilis
- Zapach i smak: aromat łagodny, przyjemnie pikantny do orzechowego
- Czapka: Jasna, ciemna lub orzechowo-brązowa z bielonym środkiem, często pokryta brązowawymi łuskami
- Lamele: Jasny, orzechowy lub cynamonowy brąz, wąskie i gęsto upakowane z pośrednimi lamelami, lekko zbiegające się
- Łodyga: Żółto-biała z łuskami w kolorze złamanej bieli lub kasztanowej do żółtobrązowej, ciemnobrązowej u podstawy
- Cechy szczególne: Łodyga jest niezbędna do identyfikacji gatunku
- Siedlisko: Na martwym drewnie drzew liściastych
- Pomieszanie z niejadalnymi mutabilis o gładkich łodygach lub grzybem miodowym
Lejki różyczki
Gatunki grzybów tego rodzaju są średniej lub dużej wielkości i charakteryzują się mięsistymi kapeluszami i szypułkami. Ich wygląd jest uderzający, ponieważ nie pojawiają się same, ale czasami tworzą duże pierścienie czarownic. Typową cechą identyfikacyjną są łatwo zdejmowane blaszki, które rozwijają się pod fioletową lub niebieskawą lub szarawą nasadką. Sam owocnik może wyglądać na kopulasty, rozszerzający się lub w kształcie lejka. Zapach, który rozwija każdy gatunek, jest charakterystyczny. Ich smak często dopełnia słodka nuta. Wszystkie grzyby płytkowe z tego rodzaju są nietoksyczne. Jednak gatunek można pomylić z rycerstwem tygrysim lub pachnącym lejkiem, które są trujące.
fioletowe rycerstwo
Źródło: Wilhelm Zimmerling PAR, Violet Knight na Geschwister-Scholl-Weg Ruhland, „Heldenhain” w pobliżu Heinestraße 09, pod redakcją Plantopedia, CC BY-SA 4.0
- nazwa naukowa: Lepista irina
- Synonimy: Violet-Redtelritterling
- Zapach i smak: słodkawy, fiołkowy zapach, smakuje przyjemnie łagodnie
- Czapka: jasnobeżowa brązowawa lub kremowo brązowa, żółtawo brązowawa w środku
- Lamele: kremowobiałe, różowe lub jasnobrązowe
- Łodyga: biaława, brązowiejąca przy siniakach
- Siedlisko: w lasach mieszanych, najlepiej liściastych
Fioletowy Czerwony Rycerz
Źródło: Dominicus Johannes Bergsma, Zwammen op composthoop 03, pod redakcją Plantopedia, CC BY-SA 3.0
- nazwa naukowa: Lepista nuda
- Grzyby płytkowe to bardzo dobre grzyby jadalne o łagodnym, orzechowym aromacie grzybów
- Czapka: fioletowa z różnymi odcieniami błękitu lub fioletu, brązowiejąca z wiekiem
- Lamele: liliowy do niebieskoliliowego, nigdy brązowawy
- Łodyga: naga i nieco łuszcząca się, lekko włóknista do puszystej, jasnoliliowa
- Cechy szczególne: często występuje w dużych ilościach
- Siedlisko: preferuje lasy liściaste, ale także lasy mieszane
rusula
Wiele z tych grzybów płytkowych uważa się za dobre grzyby jadalne. Aby jednoznacznie zidentyfikować gołąbek, ważny jest kolor kapelusza, lameli i łodygi oraz proszek zarodników. Możesz użyć reguły russula, aby odróżnić gatunki niejadalne od jadalnych, pod warunkiem, że udało ci się z całą pewnością umieścić gatunek w tym rodzaju. W Europie Środkowej te grzyby płytkowe, które smakują od łagodnego do lekko ostrego, są uważane za jadalne. Gatunki niejadalne i trujące rozwijają intensywnie ostry smak, który może pojawić się już po dwóch minutach.
Ogłoszenie: Zasada dotyczy tylko russula i powinna być stosowana tylko wtedy, gdy wyraźnie zidentyfikowałeś rodzaj.
Kobieta Russula
Źródło: Björn S… , Charcoal Burner - Russula cyanoxantha (45202732211), pod redakcją Plantopedia, CC BY-SA 2.0
- Nazwa naukowa: Russula cyanoxantha
- Synonimy: Zielona Russula
- Zapach i smak: łagodny i przyjemny
- Kapelusz: cętkowany oliwkowo-zielony i fioletowy, skóra tłusta błyszcząca
- Lamele: barwione na biało, częściowo z zielonkawym odcieniem
- Odcisk zarodników: kolorowy biały
- Łodyga: początkowo biała, później nieco żółtawa lub brązowawa z plamami
- Siedlisko: w lasach liściastych i iglastych, głównie pod bukami i dębami
- Mylony z trującym grzybem śmiertelnej kapusty
Russula cielista czerwona
Źródło: 2007-07-28_Russula_vesca_Fr_30066.jpg.webp: Ten obraz został stworzony przez użytkownika Irene Andersson (irenea) w Mushroom Observer, źródle obrazów mikologicznych. Możesz skontaktować się z tym użytkownikiem tutaj. Ak ccm (talk), 2007-07-28 Russula vesca Fr 30066 przycięta, Edytowane przez Plantopedia, CC BY-SA 3.0
- nazwa naukowa: Russula vesca
- Zapach i smak: bardzo przyjemny i lekko orzechowy
- Czapka: brązowawa do cielistej
- Lamele: początkowo białe, z wiekiem żółtawe, szybko brunatne
- Odcisk zarodników: biały
- Łodyga: pogrubiona u nasady, zabarwiona na biało, z wiekiem plamy żółtobrązowe, nigdy czerwonawe
- Cechy szczególne: często ma skróconą skórę kapelusza
- Siedlisko: w lasach mieszanych
- Możliwe pomylenie ze Speitäublingen