Pomóż w opracowaniu witryny, udostępniając artykuł znajomym!
Korzeń imbiru jest znany większości ludzi jako przyprawa kuchenna. Ma gorący, aromatyczny smak i nadaje wielu potrawom egzotycznego charakteru. Jego pochodzenie jest również egzotyczne. Roślina imbirowa rośnie w tropikach i subtropikach. Jednak pierwotny dom Zingiber officinale nie jest już znany na pewno. Dziś uprawa imbiru odbywa się w wielu krajach świata, m.in. we Francji i Australii.
roślina imbirowa
wzrost
Imbir (nazwa botaniczna Zingiber officinale) rośnie jako wieloletnia roślina zielna. Liście wyrastają z podkładki, kłącza. Ta bulwa korzeniowa jest używana w kuchni lub jako lek. Rośliny imbiru mają grube łodygi i długie liście, przypominające wyglądem trzciny. Przyprawa kuchenna osiąga wysokość 50 - 150 cm. Kwiatostany wyrastają również bezpośrednio z kłącza imbiru. Przy długości 25 cm łodyga kwiatowa pozostaje mniejsza niż długie liście. W łuskowatym pędzie rośnie kilka małych czerwonych, żółtych lub fioletowych kwiatów.
Rośliny imbirowe nie są wiecznie zielone. Po sezonie wegetacyjnym liście obumierają i rozpoczyna się faza uśpienia. Roślina wykorzystuje substancje magazynujące w podkładce, aby przeżyć.
propagacja
Cebulka imbiru stale tworzy nowe sekcje, a następnie można rozmnażać roślinę dzieląc kłącze. Na kwiatach tworzą się nasiona, ale nie odgrywają one prawie żadnej roli w rozmnażaniu komercyjnym.
Uprawa komercyjna
Imbir jest uprawiany w poszczególnych krajach uprawy na nieraz ogromnych plantacjach. Do kuchni zbierana jest po raz pierwszy po kilku miesiącach. Wtedy kłącze jest jeszcze młode i delikatne. Te cebulki imbiru mogą być używane świeże lub sprzedawane. Imbir przyprawowy, który jest suszony i mielony, zbiera się dopiero pod koniec sezonu wegetacyjnego. W tym czasie liście obumierają. Chociaż istnieją kombajny do imbiru, większość upraw i zbiorów nadal odbywa się ręcznie.
Uprawa imbiru w ogrodzie
W swojej ojczyźnie rośliny imbirowe uprawia się bezpośrednio w ogrodach, podobnie jak ziemniaki u nas. Kawałki kłącza umieszcza się w ziemi w odpowiedniej odległości. Roślina lubi ciepło i wilgotno i przy odpowiedniej pielęgnacji szybko wypuszcza liście i kwiaty. Podczas gdy roślina wieloletnia rośnie nad ziemią, kłącze tworzy w ziemi nowe sekcje. Rozchodzi się tylko pionowo i wkrótce przypomina poroże jelenia. Korzenie imbiru można wykopać na świeżo i wykorzystać od razu w kuchni lub zakonserwować do późniejszego wykorzystania.
pochodzenie
Zgodnie z założeniami, imbir oryginalnie pochodzi z Indonezji lub Sri Lanki. Ponieważ jednak przyprawa ta znana jest w medycynie i kuchni od tysięcy lat, roślina ta rozprzestrzeniła się na cały świat. Imbir dotarł do Europy przez Chiny i Indie. Znany jest tu od czasów starożytnych. W XVI wieku Hiszpanie przywieźli również cebulki imbiru do Nowego Świata, gdzie znalazł doskonałe warunki ze względu na odpowiedni klimat. Nowe odmiany imbiru powstały na Jamajce w Brazylii, a później także w Australii.
Dzisiejsze główne obszary upraw
Imbir jest z powodzeniem uprawiany w wielu krajach tropikalnych i subtropikalnych. Największym eksporterem są Chiny, a największym producentem Indie. W Indiach jednak uprawiany jest głównie imbir. Odmiany regionalne uprawiane są w takich krajach jak Australia, Jamajka, Brazylia i Tajlandia. Poszczególne rodzaje imbiru różnią się wielkością i zawartością błonnika w bulwach, a także różną ostrością i aromatem.
odmiany imbiru:
- Australia: bulwa włóknista, łagodny smak
- Brazylia: bardzo wydajne, duże bulwy
- Wyspy Fidżi: bulwa uboga w błonnik, o wysokiej zawartości wilgoci
- Indie: cebulki z lekką słodyczą, aromatem przypominającym cytryny
- Jamajka: wyjątkowo intensywny aromat
- Nigeria: bardzo gorąca, ale niezbyt aromatyczna
cechy szczególne
Ponieważ uprawa imbiru jest bardzo łatwa, możemy to zrobić również na parapecie lub w letnim ogródku. Wystarczy wbić kupioną cebulkę imbiru kilkoma oczkami w ziemię i utrzymywać ją wilgotną. Wkrótce wykiełkują pierwsze liście. Miejsce powinno być ciepłe i słoneczne. Ponieważ roślina nie jest odporna, można ją zbierać jesienią lub zimować w pomieszczeniu.
W Austrii przeprowadza się szereg prób komercyjnej uprawy imbiru w Burgenlandzie. Jednak nie jest jeszcze pewne, czy jesienią będzie wystarczająco ciepło, aby rośliny mogły dojrzeć.